Page 85 - the art of living 2010-2

Het ontstaan van nieuwe Objecten

Het nieuwste op glasgebied is een gepatenteerd luoresce-
rend poeder. De bedoeling hiervan is dat het een bepaalde
tijd licht geeft van wat het overdag heeft geabsorbeerd. De
kleur van het poeder is geel en in het donker weerkaatst het
groen licht (als in een wekker).
We beginnen het glasproces vandaag met een bal die lijkt op
een ouderwetse schud- of sneeuwbol. Onderin wil ik helder
glas hebben, dan een baan blauw, dan weer helder en dan
rood. Als je de bol op zijn doorschijnende kant zet of met
het heldere deel naar het licht dan vangt het poeder het licht
op zodat het poeder zelf luoresceert in het donker. Dat lijkt
simpel, maar bleek het niet te zijn. De bal maken op zich
was voor de mannen makkelijk, maar dan komt het. Na
enkele dagen van afkoelen in de oven, gaat het glas altijd
naar de afdeling die het poetswerk moet doen (‘Moleria’ ge-
naamd). Zij moeten kleine oneffenheden weghalen, of zoals
in dit geval slijpen van de zijkanten, zodat de bal stevig kan
staan. Dit gebeurt altijd met veel water. Poeder en water is
nou niet echt een goede combinatie, dus moesten we wach-
ten tot alles droog was. Het gaatje voor het poeder hadden
we opengelaten tijdens het maakproces en daar lieten we het
poeder in glijden, om daarna het gaatje weer te dichten.
Ook tijdens dat proces gebruiken we water en dus in dit
geval niet zonder risico van mislukken. Toen alles eenmaal
dicht was, gepoetst en geslepen bekeken we het resultaat.
Inderdaad geeft het sculptuur licht in het donker, al werkt
het niet in de kleuren blauw en rood; die lichten niet op,
maar het effect is wel fraai geworden. Een object dus voor in
het zicht.

Het tweede object was een Conisch object. Eén slag draaien
en de kleuren geven een totaal ander beeld. Ik wil ‘dichte
glazen bollen’ vlak bij elkaar, in een model vormen en dan
restantglas gebruiken voor het eindresultaat. De bollen
draaien met lucht erin, was ondanks mijn eigen poging van
glasblazen nog niet zo moeilijk, daarna moesten de bollen in
een bad van helderglas. Maar dan moet de glasmeester oplet-
ten dat de lucht er niet uit geperst wordt of ze platgedrukt
worden als eieren. Na het glasbad moesten we nog zorgen
dat de bollen niet met elkaar in aanraking kwamen, dan is
het effect weg, zoals ik dat had bedacht. Toen het geheel
eenmaal in de juiste vorm was, moesten de stukjes restglas
erin gerold worden, waarna het opnieuw in een glasbad
moest. Anders zouden de stukjes aan de buitenkant voelbaar
blijven en geen spiegeleffect geven. Na het laatste badje, was
de vorm vervaagd en moest er opnieuw model in worden
gekneed. Inmiddels waren we er met vier man sterk mee
bezig. Het object weegt door de behandeling inmiddels dan
zo’n 15 kilo. De glasmeester moet het geheel op ongeveer
1200 graden houden, anders knapt het glas uit elkaar. Dat
doet hij door de metalen glasblazerspijp om de paar minuten
in de oven te houden. Als een sculptuur klaar is, komt de
assistent met een schoon stuk heet glas op een andere pijp,
die het vastkleeft aan het nieuwe deel, en loskoppelt van de
oude pijp. Daarna gaat het een aantal dagen langzaam afkoe-
len in een aparte afkoeloven. Dat moet langzaam en zonder
dat het te vroeg in de koude omgeving komt. Ook hier is het
risico van breuk groot. Dan komt het moment van wachten
op het resultaat. En dat mag er zijn. Dat het Object na deze
inspanning veel animo zal hebben is zeker.

Het is Januari 2010 en heel erg koud in Murano. De betonnen vloer, de tocht in het pand en
de openstaande deuren helpen niet echt bij mijn creatief denkvermogen. Gelukkig heb ik
alles voorbereid op papier en in klei. Zo dicht mogelijk bij de oven bespreek ik met mijn team
de nieuwe glasobjecten die we gaan maken. Bij de eerste twee objecten ben ik afgeweken
van mijn standpunt ‘herkenbaarheid’. Maar al snel begrijp ik: Dat wordt puzzelen.
Van wat ik nu heb bedacht is er niemand die weet of het kan en hoe het eindresultaat zal
zijn, maar we gaan ervoor.
www.Castelloglass.nl