Page 86 - the art of living 2010-2

Galerie Mark Peet Visser presenteert
Hanneke Beaumonts Melancholia

Ze duiden op een fenomenologische excursie naar de existentiële werkelijkheid van de dagelijkse
tijd en ruimte. Deze volwassen kijk op de iguur plaatst Beaumont op één lijn met andere visionaire
kunstenaars van iguratieve sculpturen in de modernistische tijd: van Lehmbruck tot Reg Butler,
van Giacometti tot Kathe Kollwitz. Net als deze kunstenaars graaft Beaumont diep in de ziel van de
zintuiglijke persoon, het subjectieve wezen dat het onderwerp van Beaumonts recente werk is
geworden.
Wat Beaumont met haar driedimensionale iguren wil bereiken, is een soort poëtische vrijheid die
zichzelf los laat zonder wanhoop weer te geven. Deze gerichtheid geeft haar werk een heroïsche
status, een status die in de hedendaagse postmoderne beeldhouwkunst niet alleen zeldzaam, maar
ook origineel is. De Melancholia-reeks is duidelijk gericht op verlangen. Je zou kunnen zeggen dat
het soort verlangen dat wordt geuit in werken zoals Bronze 48 en Cast Iron 48 – twee iguren die in
een complementaire relatie tot elkaar zijn geplaatst – niet alleen ongegeneerd is, maar ook geheel
buiten de alomtegenwoordige ironie van zoveel iguratieve weergaven uit recente jaren staat. Maar
het soort esthetische afstand dat we in Beaumonts werk aantreffen, kan alleen worden bereikt door
kunstenaars die daadwerkelijk inzicht hebben in hun persoonlijke visie op de wereld en die zichzelf
zien in relatie tot anderen.

Vanwege de slimme formele scherpzinnigheid en lyrische spanning van
Hanneke Beaumonts sculpturen hebben deze vooral betrekking op indi-
viduele gevoelens van isolatie, relectie en het zoeken naar een holisti-
sche betekenis van het zelf. Ze hebben geen betrekking op het
monumentale. Evenmin richten zij zich op de conformistische druk van
het dagelijkse leven. Ze bezielen de iguur met de structuur van de ruim-
te eromheen. Hun formele samenhang heeft een doel en is echt.